O Χανς Κρίστιαν Άντερσεν για τη Μονή Δαφνίου

 Μονή Δαφνίου από τα νοτιοανατολικά, επιχρωματισμένη λιθογραφία του Théodore du Monoel (1843).

                  Μια ανοιξιάτικη μέρα του 1841  ο Δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, περιδιαβαίνοντας την Ελλάδα που ζούσε τα πρώτα χρόνια του ελεύθερου βίου της, επισκέφτηκε τη Μονή Δαφνίου.  Η μονή βρισκόταν σε κάκιστη κατάσταση, σχεδόν εγκαταλελειμμένη. Διαβάστε  την περιγραφή του:<<Tο αγέρι ήταν κρύο και τα σύννεφα έγραφαν μαύρες σκιές στα γυμνά βουνά. Κοντά μας σε μεγάλη έκταση απλώνονταν τα ερείπια του μοναστηριού. Ψηλά τείχη, που στις σχισμάδες τους φύτρωναν θάμνοι και περικοκλάδες, το περιτριγύριζαν. Εκεί κοντά είχαν κτίσει δύο ξύλινες παράγκες. Η μία ήταν κάτι σαν καφενείο κι η άλλη πάλι ένα είδος μαγαζιού για τους μοναχικούς ταξιδιώτες. Οι ξύλινες αυτές παράγκες κοντά στα χαλάσματα έβαζαν, θαρρείς, στο τοπίο την τελευταία πινελιά της ελληνικής μελαγχολίας>>

              Οι επεμβάσεις και οι εργασίες για την οριστική αποκατάσταση της Μονής Δαφνίου συνεχίζονται. Λίγο πριν φύγει από το Δαφνί, μέσα στη χορταριασμένη αυλή του μοναστηριού, μπροστά στον ερειπωμένο ναό, ο μεγάλος παραμυθάς, εικάζοντας το μέλλον, είχε κάνει αισιόδοξες προβλέψεις για το λαμπρό μέλλον του μοναστηριού :
«Μα είμαι σίγουρος πως τα καντήλια θα καίνε, και τότε θα 'ναι ασημένια. Τριαντάφυλλα θα ανθίζουν στον τόπο που σκεπάζουν οι τσουκνίδες. Τώρα δα μας το λεγε ψιθυριστά το καλό πνεύμα της Ελλάδας. To Δαφνί θα ξανασηκωθεί μέσα από τα ερείπια και στο δρόμο εδώ της Ελευσίνας, όπως στην Ιταλία, θα οδοιπορούν και πάλι οι ξένοι. θα ξανανθίσει το Δαφνί! Σε τούτη την αυλή, που μόνο γαϊδουράγκαθα βλασταίνουν, θα πρασινίσει η δάφνη, θα μοσκοβολήσει το λιβάνι και τα γονατισμένα παιδιά θα βλέπουν μια ιερή πληγή στο μάτι του Χριστού, στο στόμα και τη δόξα του, εκεί που πέτυχε το τούρκικο βόλι».