Ακροκόρινθος -Ο γίγαντας βράχος

                                            

                                                      Ακροκόρινθος -Ο γίγαντας βράχος
 

                    Ένας πέτρινος γίγαντας ύψους 575 μέτρων στην είσοδο της Πελοποννήσου. Είναι το κάστρο με την παλιότερη-από το 7ο αιώνα π.Χ.- και τη μεγαλύτερη συνεχή κατοίκηση ως τα τέλη της Τουρκοκρατίας. Ο κολοσσιαίος βράχος θεωρείται από τα μεγαλύτερα φυσικά οχυρά της Ευρώπης
           Το κάστρο του Ακροκορίνθου βρίσκεται ΝΔ της αρχαίας Κορίνθου. Η συνολική περίμετρός των τειχών του  είναι  3.000 μ. Η στρατηγική του θέση, στην είσοδο της Πελοποννήσου, το καθιστούσε ιδιαίτερα σημαντικό. Αποτελούσε τη βασική γραμμή άμυνας για τους υπερασπιστές της Πελοποννήσου και βασικό εμπόδιο για τους επίδοξους κατακτητές της. Η θέα από τον Ακροκόρινθο φτάνει ως τον Παρνασσό και την Ναύπακτο. Περιλαμβάνει τα νησιά του Αργοσαρωνικού και την Μεγαρίδα και επιβλέπει τα νότια περάσματα προς την Αργολιδα επιβεβαιώνοντας την κορυφαία στρατηγική του θέση.
            Αποτελεί τυπικό δείγμα φρουριακής αρχιτεκτονικής και έχει χτιστεί σε επάλληλες οικοδομικές φάσεις μέσα στην πάροδο των αιώνων, καθώς υπήρξε η οχυρωμένη ακρόπολη της αρχαίας και στη συνέχεια κάστρο της μεσαιωνικής Κορίνθου. Οι μεγάλοι καλοπελεκημένοι δόμοι του αρχαίου ελληνικου τείχους ξεχωρίζουν από τις επόμενες μεσαιωνικές βενετσιάνικες και τουρκικές οικοδομικές φάσεις που χρησιμοποιούσαν μικρά λιθάρια. Τρεις επάλληλες αμυντικές σειρές τειχών με ισάριθμους πυλώνες οδηγούν στο εσωτερικό του κάστρου, συνολικής επιφάνειας 240.000 τετραγωνικών μέτρων, όπου υπάρχουν ερείπια κτισμάτων όλων των εποχών. Στη ΝΔ πλευρά του κάστρου κατά τα χρόνια της Φραγκοκρατίας ορθώθηκε διώροφος πύργος με περίβολο που δέχτηκε επεμβάσεις κατά την Οθωμανική περίοδο. Είχε μεγάλη  επάρκεια νερου και  μπορούσε να αντέξει σε πολιορκία, ακόμα κι όταν το υπόλοιπο κάστρο είχε καταληφθεί. 

                 Η πρώτη φάση των τειχών χρονολογείται στον 7ο-6ο π.Χ. αιώνα, περίοδο ακμής για την πόλη της Κορίνθου. Η επόμενη σημαντική φάση τοποθετείται στον 4ο ή στο α΄ μισό του 3ου π.Χ. αιώνα, ενώ το 146 π.Χ. τα τείχη καταστρέφονται από τον Ρωμαίο Λεύκιο Μόμμιο. Κατά τον 6ο αιώνα έχει θεωρηθεί πως το κάστρο δέχεται επισκευές από τον Ιουστινιανό, ενώ σημαντικές εργασίες οχύρωσης έλαβαν χώρα κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο (8ο-12ο αι.). Το κάστρο καταλαμβάνεται από τους Φράγκους το 1210 και ο υπερασπιστής του Λέων Σγουρός, ο ισχυρός και φιλόδοξος άνδρας της περιοχής, που αντιστάθηκε για πέντε ολόκληρα χρόνια,αυτοκτονεί, πέφτοντας έφιππος από τα τείχη, για να μην παραδοθεί. Στους αιώνες που ακολουθούν γίνονται επισκευές και ενισχύσεις των τειχών τόσο από τους Φράγκους, όσο και από τους Παλαιολόγους, σε μια εποχή κατά την οποία η πόλη της Κορίνθου φαίνεται να μεταφέρεται εντός του κάστρου. Εργασίες εκτελούνται και από τους Οθωμανούς κατακτητές (1458-1823), όπως επίσης και από τους Ενετούς, οι οποίοι ενισχύουν τμήματα των τειχών κατά τη διάρκεια της Β΄ Ενετοκρατίας (1687-1715).
               Στο εσωτερικό του κάστρου ζούσαν χιλιάδες οικογένειες . Σήμερα σώχονται ίχνη από ένα τζαμί, ένα ξωκλήσι, υπόγειες στέρνες νερού και λίγα αρχαία ερείπια.