Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙKH ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

        

 Έφιπποι βυζαντινοί αυτοκράτορες μπροστά στην τειχισμένη Πόλη

               
           Θεμέλιο του κράτους και συνεκτικός δεσμός των υπηκόων ήταν η αυτοκρατορική ιδεολογία, που σε μεγάλο βαθμό διαδόθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο και πέρασε στο Βυζάντιο μέσω των Ελληνιστικών βασιλείων.

            Ο χριστιανός αυτοκράτορας  είναι  ο επίγειος αντιπρόσωπος του Θεού με το σκεπτικό ότι ένας Θεός στον ουρανό και ένας βασιλιάς στη γη, με κέντρο τη νέα τώρα Ρώμη. Η έννοια της αυτοκρατορικής ιδέας προέρχεται από την οικουμενικότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία έχοντας την πλήρη κυριαρχία σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και κάνοντας τη Μεσόγειο Ρωμαϊκή λίμνη, είχε την παντοδυναμία στον τότε γνωστό κόσμο.Αυτό συνεχίστηκε και στην περίοδο του Βυζαντίου, ακόμη και όταν αυτό είχε χάσει πλέον την έκταση και τη δύναμη που κατείχε στα χρόνια της ακμής του. Στο Ρωμαϊκό κράτος της Χριστιανικής ανατολής ο αυτοκράτοράς του ήταν ο εκλεκτός του Θεού και ηγέτης όλων των υπολοίπων κρατών. Αυτή η πίστη για τα αιώνια κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη τη γη διακατέχει όλους τους Βυζαντινούς. Δεν θα πάψουν να διακατέχονται από αυτήν ακόμα και όταν οι εχθροί θα είναι προ των πυλών ή ακόμα κι όταν θα τους  κυβερνούν ανάξιοι ηγέτες.

          Ο Χριστιανισμός θα έρθει συμπληρωματικά, η Εκκλησία θα πάρει επίσημη, θεσμική μορφή και θα θελήσει παράλληλα με την αυτοκρατορία να διαδώσει την νέα θρησκεία για την σωτηρία της ανθρωπότητας. Ωστόσο o αυτοκράτορας θα διορίζει τον Πατριάρχη και θα ελέγχει την Εκκλησία.

         Γύρω από τον αυτοκράτορα ένα σύνολο ανθρώπων που αποτελούν την αυτοκρατορική αυλή, θα υποστηρίζουν την αυτοκρατορική ιδεολογία για την επίτευξη της δικής του ανέλιξης. Ο αυτοκράτορας δεν κυβερνά μόνος. Ένα ιδιαίτερα σύστημα διακυβέρνησης με έδρα το Μεγάλο Παλάτι θα κατευθύνει όλη τη δημόσια ζωή από τη οικονομία και το εμπόριο μέχρι τη νομοθεσία και τη διπλωματία.