ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΔΡΟΜΩΝΑΣ

            Ο Δρόμων ή Δρόμωνας υπήρξε ο επικρατέστερος τύπος πλοίου του Βυζαντινού πολεμικού ναυτικού και θεωρείται η εξέλιξη της Αθηναϊκής τριήρους. Όπως και η τριήρης, έτσι και ο δρόμων ήταν ελαφριάς κατασκευής, ανθεκτικός  και έφερε δύο σειρές κουπιών.
              Ο Δρόμων έφερε δύο σειρές 50 κουπιών ανά πλευρά, με δυο κωπηλάτες ανά κουπί (ήταν δηλαδή σύμφωνα με την αρχαία ναυτική ορολογία δίκροτη τετριήρης) με πλήρωμα περίπου 200 ερέτες (κωπηλάτες). Έφερε επίσης ιστίο (πανί) στον κύριο ιστό του (κατάρτι).. Έφερε επίσης ένα ή περισσότερα τριγωνικά πανιά (λατίνια) ή τετράγωνα, ανάλογα του τύπου του. Η επιφάνεια των πανιών του ήταν μεγαλύτερη από αυτή της τριήρους με αποτέλεσμα να κινείται γρηγορότερα και αναλόγως των καιρικών συνθηκών να κινείται μόνο με πανιά.
               Κατά τη διάρκεια της  ναυμαχίας κάθε αντίπαλος επιχειρούσε να προκαλέσει ζημίες  με τη ρίψη βλημάτων ή φλεγόμενων βελών και κατόπιν να προσεγγίσει και να εμβολίσει το εχθρικό  καράβι.  Αμέσως μετά, oι στρατιώτες που  επέβαιναν  στο  κατάστρωμά του, επεδίωκαν  την επιθεση  στο αντίπαλο καράβι. Η έκβαση της μάχης πολλές φορές οφειλόταν σε αστάθμητους παράγοντες, όπως τα θαλάσσια ρεύματα και οι άνεμοι, που δεν μπορούσαν από πριν να προβλεφθούν.
                 Η καινοτομία του Δρόμωνα ήταν ότι, αντί για το μεταλλικό έμβολο που έφερε η Αθηναϊκή τριήρης, το βυζαντινό πλοίο έφερε «σίφωνα» στην πλώρη, από το οποίο εκτοξευόταν το περίφημο υγρό πυρ. Το όπλο αυτό μετά το 673 μ.Χ. έγινε ο φόβος και ο τρόμος των εχθρικών πλοίων. Δεν ήταν απαραίτητο πλέον τα πλοία του βυζαντινού πολεμικού ναυτικού να εμβολίζουν ή να έρχονται σε επαφή με τα εχθρικά πλοία. Στη μάχη, το πλοίο μπορούσε να φθάσει ταχύτητα περίπου 7 κόμβων, ωστόσο ήταν απαραίτητες οι ευνοϊκές καιρικές συνθήκες.
                 Ο Βυζαντινός Δρόμωνας με τα  100 κουπιά (50 ανά πλευρά), τους τρεις (3) ιστούς με τετράγωνα και τριγωνικά ιστία, το  πλήρες κατάστρωμα και τις υπερυψωμένες κατασκευές στην πλώρη και την πρύμνη, έδωσε τη δυνατότητα στο στόλο των βυζαντινών, από τα χρόνια του Ιουστινιανού, να κυριρχήσει στη Μεσόγειο. Προοδευτικά, από τον 11ο αιώνα και μετά, η παραμέληση του ναυτικού και ο ουσιαστικός παροπλισμός του, είχε τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα και την ανάδυση των νέων ιταλικών ναυτικών δυνάμεων.
               Oι βαρύτεροι και μεγαλύτεροι δρόμωνες του 11ου-12ου αιώνα υπήρξαν οι πρόδρομοι της δυτικής γαλέρας και γενικότερα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ναυπηγικής των «Ανακαλύψεων».