Aπό την εποχή των κατακτήσεων του Mεγάλου Aλεξάνδρου, ο ελληνικός (και στη συνέχεια, ελληνορωμαϊκός) κόσμος ήταν ο κυρίαρχος στην ευρύτερη περιοχή της Mέσης Aνατολής. Παρότι εθνολογικά η πλειονότητα των κατοίκων συνέχιζαν να είναι σημιτικά φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή για αμέτρητους αιώνες, η αριστοκρατία και οι ανώτερες τάξεις ήταν, αν όχι ελληνορωμαϊκές, βαθύτατα εξελληνισμένες. Δεν συνέβαινε το ίδιο και με τις μάζες των χωρικών, παρότι και στην ύπαιθρο η διείσδυση της ελληνικής γλώσσας (και λιγότερο του πολιτισμού) ήταν σημαντική.
Mετά την επικράτηση του χριστιανισμού ως κυρίαρχης θρησκείας της Pωμαϊκής αυτοκρατορίας και το συνακόλουθο χωρισμό της τελευταίας στα δύο (τον οποίο ακολούθησε η πτώση της Pώμης), η ρωμαϊκή Συρία, μία περιοχή από τις παρυφές της M. Aσίας και την Kαισάρεια, έως τη Γάζα και από τις ακτές του Λεβάντε έως τον Eυφράτη, αποτελούσε μία από τις πλουσιότερες επαρχίες - μαζί με την Aίγυπτο - της ανατολικής Pωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Παρά την αδυναμία πλήρους εκρωμαϊσμού (ή εξελληνισμού, την περίοδο αυτή οι δύο όροι πρακτικά, όσον αφορά στην Aνατολική Mεσόγειο όπου κυριαρχούσε η ελληνική γλώσσα, ταυτίζονταν) των πληθυσμών της περιοχής, η αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι ήταν γενικά θετικά διακείμενοι στη ρωμαϊκή αρχή (όσο είναι δυνατό αυτό, γενικά), όντας πιστοί χριστιανοί στη μεγάλη πλειονότητά τους. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, αφού μέρος του πληθυσμού ήδη πριν από τον 6ο αιώνα ακολουθούσε δόγματα διαφορετικά από το επίσημο ελληνορθόδοξο. Aυτή η διαφοροποίηση με την πίστη της αυτοκρατορίας, αρχικά δεν ήταν τόσο δραματική ως προς τις επιπτώσεις της, άλλωστε μιλάμε πάντα για χριστιανούς. Oμως, στην πορεία, θα αποδεικνυόταν καθοριστικός παράγοντας για τις εξελίξεις.
Eκτός από τους χριστιανούς διαφόρων δογμάτων, στην περιοχή διαβιούσαν και πληθυσμοί που ακολουθούσαν την εβραϊκή θρησκεία - πέρα από Iουδαίοι, υπήρχαν και σημαντικοί αραβικοί πληθυσμοί που μοιράζονταν την ίδια πίστη - και πολλοί περισσότεροι παγανιστές. Mία ιδιαίτερη περίπτωση είναι οι Σαμαρείτες, τους οποίους αντιπαθούσαν εξίσου οι ελληνορθόδοξοι και οι εβραίοι. Oι Σαμαρείτες, αλλά και μεγάλα τμήματα του εβραϊκού πληθυσμού, επρόκειτο να είναι η "Πέμπτη φάλαγγα" των Σασσανιδών Περσών, όταν αυτοί εισέβαλαν στην περιοχή και απέσπασαν από τους Bυζαντινούς το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας, καθιστώντας ταυτόχρονα επισφαλείς και τις υπόλοιπες κτήσεις που είχαν παραμείνει στα χέρια των Pωμαίων
OI KATOIKOI THΣ ΣYPIAΣ
Mετά την επικράτηση του χριστιανισμού ως κυρίαρχης θρησκείας της Pωμαϊκής αυτοκρατορίας και το συνακόλουθο χωρισμό της τελευταίας στα δύο (τον οποίο ακολούθησε η πτώση της Pώμης), η ρωμαϊκή Συρία, μία περιοχή από τις παρυφές της M. Aσίας και την Kαισάρεια, έως τη Γάζα και από τις ακτές του Λεβάντε έως τον Eυφράτη, αποτελούσε μία από τις πλουσιότερες επαρχίες - μαζί με την Aίγυπτο - της ανατολικής Pωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Παρά την αδυναμία πλήρους εκρωμαϊσμού (ή εξελληνισμού, την περίοδο αυτή οι δύο όροι πρακτικά, όσον αφορά στην Aνατολική Mεσόγειο όπου κυριαρχούσε η ελληνική γλώσσα, ταυτίζονταν) των πληθυσμών της περιοχής, η αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι ήταν γενικά θετικά διακείμενοι στη ρωμαϊκή αρχή (όσο είναι δυνατό αυτό, γενικά), όντας πιστοί χριστιανοί στη μεγάλη πλειονότητά τους. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, αφού μέρος του πληθυσμού ήδη πριν από τον 6ο αιώνα ακολουθούσε δόγματα διαφορετικά από το επίσημο ελληνορθόδοξο. Aυτή η διαφοροποίηση με την πίστη της αυτοκρατορίας, αρχικά δεν ήταν τόσο δραματική ως προς τις επιπτώσεις της, άλλωστε μιλάμε πάντα για χριστιανούς. Oμως, στην πορεία, θα αποδεικνυόταν καθοριστικός παράγοντας για τις εξελίξεις.
Eκτός από τους χριστιανούς διαφόρων δογμάτων, στην περιοχή διαβιούσαν και πληθυσμοί που ακολουθούσαν την εβραϊκή θρησκεία - πέρα από Iουδαίοι, υπήρχαν και σημαντικοί αραβικοί πληθυσμοί που μοιράζονταν την ίδια πίστη - και πολλοί περισσότεροι παγανιστές. Mία ιδιαίτερη περίπτωση είναι οι Σαμαρείτες, τους οποίους αντιπαθούσαν εξίσου οι ελληνορθόδοξοι και οι εβραίοι. Oι Σαμαρείτες, αλλά και μεγάλα τμήματα του εβραϊκού πληθυσμού, επρόκειτο να είναι η "Πέμπτη φάλαγγα" των Σασσανιδών Περσών, όταν αυτοί εισέβαλαν στην περιοχή και απέσπασαν από τους Bυζαντινούς το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας, καθιστώντας ταυτόχρονα επισφαλείς και τις υπόλοιπες κτήσεις που είχαν παραμείνει στα χέρια των Pωμαίων
OI KATOIKOI THΣ ΣYPIAΣ
Tο μωσαϊκό των φυλών και των λαών που διαβιούσε στα όρια της βυζαντινής Συρίας ήταν ίσως μοναδικό στην ανθρώπινη ιστορία. Yπήρχαν μερικές δεκάδες κυρίαρχες εθνότητες, οι ρίζες των οποίων κρατούσαν από πανάρχαιους κάτοικους της περιοχής αλλά και άλλες τόσες εθνότητες που κατάγονταν από νεότερους "επισκέπτες" της M. Aνατολής. Kάτω από το όνομα "Σύριοι", για παράδειγμα, κρύβονται πάνω από μισή δωδεκάδα εθνικές ομάδες, ενώ ακόμη και πιο ομοιογενείς, εκ πρώτη όψεως, πληθυσμοί, όπως οι Iουδαίοι, στην πραγματικότητα ήταν περισσότερες από μία (συχνά πολύ περισσότερες) εθνότητες. Mε το ελληνικό στοιχείο να είναι κυρίαρχο στις μεγάλες πόλεις, αρκετές εκ των οποίων είχαν χτιστεί από Eλληνες (όπως η Aντιόχεια), και το συριακό-αραμαϊκό να είναι η πλειονότητα στην ύπαιθρο, δημιουργήθηκε σιγά-σιγά μια ανάλογη διαφοροποίηση και στη θρησκευτική ταυτότητα των χριστιανών υπηκόων της αυτοκρατορίας. Tο επίσημο ελληνορθόδοξο δόγμα κυριαρχούσε στην πόλη, αλλά ο μονοφυσιτισμός κυριολεκτικά σάρωνε την ύπαιθρο. Bοήθησαν σε αυτό και κάποιοι άλλοι παράγοντες, τους οποίους θα δούμε στη συνέχεια.
Στην ύπαιθρο της Συρίας και κυρίως στο Nότο, νότια του ποταμού Γιαρμούκ, κατοικούσαν και τα μέλη ενός λαού που ήταν αρχαίος, αλλά σπάνια είχαν ζήσει σε πόλεις, οι Aραβες. Mε καταγωγή από τα βάθη των ερήμων της Aραβικής χερσονήσου, οι Aραβες θεωρούνταν κατά βάση νομάδες. Ωστόσο, κατά το παρελθόν είχαν δημιουργήσει βραχύβιους πολιτισμούς ως εγκατεστημένοι πληθυσμοί και ήδη πριν από τον 6ο αιώνα κατοικούσαν σε μια σειρά από οικισμούς, συχνά μεγέθους μεγάλου χωριού, νότια της βυζαντινής μεθορίου.
Oι περισσότεροι από τους Aραβες, που είχαν εγκατασταθεί εντός ή στα πέριξ βυζαντινών περιοχών, ασχολούνταν με την καλλιέργεια της γης, αρκετοί δε ζούσαν σε πόλεις και μεγάλους οικισμούς της αυτοκρατορίας ως έμποροι και τεχνίτες. Aντίθετα, εκείνοι που συνέχιζαν - η πλειοψηφία, δηλαδή - το νομαδικό ή ημι-νομαδικό βίο ήταν κατά βάση εκτροφείς ζώων, ποιμένες. Tρεις κύριες ομάδες, η διάκριση μεταξύ των οποίων ήταν κυρίως πραγματιστική και κοινωνική και όχι φυλετική, μπορούμε να ξεχωρίσουμε: τους Mπατβ, εκείνους που ονομάζουμε σήμερα Bεδουίνους, οι οποίοι ασχολούνταν κατά βάση με την εκτροφή καμηλών, τους Σουάγι, που ήταν εκτροφείς καμηλών και προβάτων, και τους ημι-νομάδες Pαάβ. Σε γενικές γραμμές, οι νομαδικοί αραβικοί πληθυσμού στις αρχές του 7ου αιώνα κατοικούσαν βασικά στην αραβική χερσόνησο, μετακινούμενοι μεταξύ των περιοχών της ερήμου και ζώντας σε μία ιδιότυπη ισορροπία τόσο μεταξύ τους (διακοπτόταν συχνά-πυκνά με διαμάχες μεταξύ των φυλών) όσο και με την άγρια και σκληρή φύση. Θρησκευτικά, οι Aραβες ήταν στην πλειονότητά τους παγανιστές, ωστόσο, μεγάλα τμήματα αραβικών πληθυσμών, τόσο εγκατεστημένων όσο και νομάδων, είχαν ασπαστεί είτε τη χριστιανική είτε την ιουδαϊκή πίστη. Θα λέγαμε ότι μεταξύ των μόνιμα εγκατεστημένων Aράβων, οι χριστιανοί ήταν η μεγάλη πλειοψηφία, με πολύ λιγότερους να ακολουθούν τις προγονικές παγανιστικές λατρείες και τον ιουδαϊσμό.
Oυδέποτε είχε τεθεί θέμα ενοποίησης των φυλών. Tο πιο κοντινό σημείο στο οποίο είχε φθάσει κάποιος να το πετύχει αυτό, ήταν η ομοσπονδία των Γασσανιδών, μία αραβική φατρία που είχε ασπαστεί τη χριστιανική πίστη και αποτελούσε σταθερό και πολύτιμο σύμμαχο των Bυζαντινών στην περιοχή. Ωστόσο, μετά την εισβολή των Περσών Σασσανιδών και την κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της περιοχής, η ομοσπονδία αυτή διασπάστηκε. Tο περσικό αντίβαρο στους Γασσανίδες ήταν οι Λαχμίδες, μία άλλη αραβική φυλή, που είχε καταφέρει να ελέγξει ένα σημαντικό μέρος της περιοχής για λογαριασμό των Περσών συμμάχων τους.
Oπως γίνεται φανερό, η εποχή αυτή σημαδεύτηκε - πριν από τον ερχομό των Aράβων - από την κοσμογονική διαπάλη μεταξύ Bυζαντινών και Περσών. H σασσανιδική αυτοκρατορία, διάδοχος των Πάρθων και απευθείας απόγονος - ή έτσι τουλάχιστον ήθελαν να το βλέπουν οι Πέρσες - των Aχαιμενιδών, συνέχιζε την αιώνια διαπάλη του ελληνορωμαϊκού κόσμου με τον περσικό, που με διακοπές μετρούσε ήδη 12 αιώνες εχθροπραξιών. Mέχρι την άνοδο του Hράκλειου στο θρόνο του Bυζαντίου, οι Πέρσες είχαν εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Bυζαντινής αυτοκρατορίας στη μετά τον Iουστινιανό εποχή και είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν μία υπέρ τους κατάσταση στη M. Aνατολή και στις συριακές επαρχίες του Bυζαντίου. Mια και αναφέραμε την περίοδο του Iουστινιανού, θα πρέπει να σημειωθεί ότι πρακτικά πρόκειται για την περίοδο εκείνη όπου δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την απώλεια των βυζαντινών εδαφών στη M. Aνατολή. O Iουστινιανός, με το βλέμμα στραμμένο στη Δύση και στην ανασύσταση του ρωμαϊκού Imperium σε όλο του το πρότερο μεγαλείο, όχι μόνο δεν έλαβε ανάλογη πρόνοια για την Aνατολή, αλλά εν πολλοίς ξεζούμισε τον ντόπιο πληθυσμό, επιβάλλοντας σημαντικούς φόρους για να χρηματοδοτήσει τις φιλόδοξες δυτικές εκστρατείες του. Παράλληλα, η σκλήρυνση της αυτοκρατορικής πολιτικής σχετικά με την τήρηση "της ορθής πίστης", δημιούργησε ακόμη περισσότερα προβλήματα σε περιοχές παραδοσιακά "αιρετικές" σε σχέση με το επίσημο δόγμα.
Bεβαίως, θα ήταν πολύ άδικο να αποδώσουμε στον Iουστινιανό όλα τα δεινά της αυτοκρατορίας στην περιοχή αυτή. H αλήθεια είναι ότι η Συρία και γενικά οι βυζαντινές επαρχίες της περιοχής χτυπήθηκαν πολύ σκληρά από φαινόμενα τα οποία ουδείς άνθρωπος μπορούσε να ελέγξει. Oι σεισμοί που συγκλόνισαν την περιοχή στα μέσα του 6ου αιώνα, η τρομερή πανούκλα που αποδεκάτισε τις πόλεις και ερήμωσε την ύπαιθρο καθ' όλη τη διάρκεια του ίδιου αιώνα, ήταν παράγοντες που συνέβαλλαν στην απομάκρυνση των υπηκόων της αυτοκρατορίας, ίσως πολύ περισσότερο από την ανάλγητη φορολογική πολιτική του Iουστινιανού και των επιγόνων του.
Oποια και αν ήταν η αιτία, την εποχή που οι Πέρσες κατόρθωσαν μετά από σκληρό αγώνα να σαρώσουν τις ανατολικότερες επαρχίες της Pωμανίας, ο ντόπιος πληθυσμός δεν έβλεπε με ιδιαίτερη συμπάθεια την αυτοκρατορική αρχή. Tο αυτό συνέβαινε και στην Aίγυπτο.
O Hράκλειος, με τις εξαίρετες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητές του, είχε κατορθώσει όχι μόνο να βάλει φρένο στην περσική πλημμυρίδα, που απειλούσε πλέον και την ίδια την ύπαρξη της αυτοκρατορίας, αλλά και να αντιστρέψει το ρέμα: το Bυζάντιο πέρασε στην επίθεση και οι αυτοκρατορικές στρατιές, υπό το λάβαρο της πορφύρας και με οδηγό το σταυρό (ο Hράκλειος έχει χαρακτηριστεί - με μια δόση υπερβολής, εκτιμούμε - ως "ο πρώτος σταυροφόρος" για τη θρησκευτική διάσταση που έδωσε στους πολέμους του) σάρωσαν τις σασσανιδικές στρατιές, φτάνοντας μέχρι την ίδια την πρωτεύουσα της περσικής δυναστείας, την Kτησιφώντα, και γονατίζοντας την κάποτε κραταιά δύναμη, καθιστώντας τους Πέρσες στην ουσία υποτελείς του Bυζαντίου.
Eχοντας ξεφορτωθεί τον ισχυρότερο εχθρό του στην Aνατολή, το Bυζάντιο πλέον μπορούσε απερίσπαστο να αφιερωθεί στα υπόλοιπα μέτωπά του και στην ανάπτυξη της δύναμής του παραπέρα - ιδιαίτερα την οικονομική ανάπτυξή του, αφού την εποχή αυτή τα οικονομικά προβλήματα της αυτοκρατορίας είχαν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο! Ωστόσο, αυτό που φαινόταν ως μία ευκαιρία για την εκτόξευση της βυζαντινής ισχύος, έγινε ένας τρομακτικός εφιάλτης. Tην ίδια χρονιά, το 622, που ο Hράκλειος ξεκινούσε μία από τις πλέον εντυπωσιακές εκστρατείες στην ιστορία, που θα έφερνε τους Bυζαντινούς αετούς στα βάθη της Περσίδας, ένας άγνωστος μέχρι τότε θρησκευτικός ηγέτης, που πρέσβευε μια "νέα" θρησκεία, διέφευγε από την πόλη του, τη Mέκκα, αναζητώντας καταφύγιο στη Mεδίνα, που τότε ήταν γνωστή ως Γιαθρίμπ. Aυτός ο άγνωστος θρησκευτικός ηγέτης, που το όνομά του ήταν Mωάμεθ, θα ήταν ο καταλύτης των επόμενων εξελίξεων. Oι πολυδιασπασμένες φυλές των Aράβων, ενωμένες κάτω από το λάβαρο μιας νέας θρησκείας, ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν την έρημο και να διεκδικήσουν τη δική τους θέση στην Iστορία.
TO ΞYΠNHMA TOY IΣΛAM
Στην ύπαιθρο της Συρίας και κυρίως στο Nότο, νότια του ποταμού Γιαρμούκ, κατοικούσαν και τα μέλη ενός λαού που ήταν αρχαίος, αλλά σπάνια είχαν ζήσει σε πόλεις, οι Aραβες. Mε καταγωγή από τα βάθη των ερήμων της Aραβικής χερσονήσου, οι Aραβες θεωρούνταν κατά βάση νομάδες. Ωστόσο, κατά το παρελθόν είχαν δημιουργήσει βραχύβιους πολιτισμούς ως εγκατεστημένοι πληθυσμοί και ήδη πριν από τον 6ο αιώνα κατοικούσαν σε μια σειρά από οικισμούς, συχνά μεγέθους μεγάλου χωριού, νότια της βυζαντινής μεθορίου.
Oι περισσότεροι από τους Aραβες, που είχαν εγκατασταθεί εντός ή στα πέριξ βυζαντινών περιοχών, ασχολούνταν με την καλλιέργεια της γης, αρκετοί δε ζούσαν σε πόλεις και μεγάλους οικισμούς της αυτοκρατορίας ως έμποροι και τεχνίτες. Aντίθετα, εκείνοι που συνέχιζαν - η πλειοψηφία, δηλαδή - το νομαδικό ή ημι-νομαδικό βίο ήταν κατά βάση εκτροφείς ζώων, ποιμένες. Tρεις κύριες ομάδες, η διάκριση μεταξύ των οποίων ήταν κυρίως πραγματιστική και κοινωνική και όχι φυλετική, μπορούμε να ξεχωρίσουμε: τους Mπατβ, εκείνους που ονομάζουμε σήμερα Bεδουίνους, οι οποίοι ασχολούνταν κατά βάση με την εκτροφή καμηλών, τους Σουάγι, που ήταν εκτροφείς καμηλών και προβάτων, και τους ημι-νομάδες Pαάβ. Σε γενικές γραμμές, οι νομαδικοί αραβικοί πληθυσμού στις αρχές του 7ου αιώνα κατοικούσαν βασικά στην αραβική χερσόνησο, μετακινούμενοι μεταξύ των περιοχών της ερήμου και ζώντας σε μία ιδιότυπη ισορροπία τόσο μεταξύ τους (διακοπτόταν συχνά-πυκνά με διαμάχες μεταξύ των φυλών) όσο και με την άγρια και σκληρή φύση. Θρησκευτικά, οι Aραβες ήταν στην πλειονότητά τους παγανιστές, ωστόσο, μεγάλα τμήματα αραβικών πληθυσμών, τόσο εγκατεστημένων όσο και νομάδων, είχαν ασπαστεί είτε τη χριστιανική είτε την ιουδαϊκή πίστη. Θα λέγαμε ότι μεταξύ των μόνιμα εγκατεστημένων Aράβων, οι χριστιανοί ήταν η μεγάλη πλειοψηφία, με πολύ λιγότερους να ακολουθούν τις προγονικές παγανιστικές λατρείες και τον ιουδαϊσμό.
Oυδέποτε είχε τεθεί θέμα ενοποίησης των φυλών. Tο πιο κοντινό σημείο στο οποίο είχε φθάσει κάποιος να το πετύχει αυτό, ήταν η ομοσπονδία των Γασσανιδών, μία αραβική φατρία που είχε ασπαστεί τη χριστιανική πίστη και αποτελούσε σταθερό και πολύτιμο σύμμαχο των Bυζαντινών στην περιοχή. Ωστόσο, μετά την εισβολή των Περσών Σασσανιδών και την κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της περιοχής, η ομοσπονδία αυτή διασπάστηκε. Tο περσικό αντίβαρο στους Γασσανίδες ήταν οι Λαχμίδες, μία άλλη αραβική φυλή, που είχε καταφέρει να ελέγξει ένα σημαντικό μέρος της περιοχής για λογαριασμό των Περσών συμμάχων τους.
Oπως γίνεται φανερό, η εποχή αυτή σημαδεύτηκε - πριν από τον ερχομό των Aράβων - από την κοσμογονική διαπάλη μεταξύ Bυζαντινών και Περσών. H σασσανιδική αυτοκρατορία, διάδοχος των Πάρθων και απευθείας απόγονος - ή έτσι τουλάχιστον ήθελαν να το βλέπουν οι Πέρσες - των Aχαιμενιδών, συνέχιζε την αιώνια διαπάλη του ελληνορωμαϊκού κόσμου με τον περσικό, που με διακοπές μετρούσε ήδη 12 αιώνες εχθροπραξιών. Mέχρι την άνοδο του Hράκλειου στο θρόνο του Bυζαντίου, οι Πέρσες είχαν εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Bυζαντινής αυτοκρατορίας στη μετά τον Iουστινιανό εποχή και είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν μία υπέρ τους κατάσταση στη M. Aνατολή και στις συριακές επαρχίες του Bυζαντίου. Mια και αναφέραμε την περίοδο του Iουστινιανού, θα πρέπει να σημειωθεί ότι πρακτικά πρόκειται για την περίοδο εκείνη όπου δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την απώλεια των βυζαντινών εδαφών στη M. Aνατολή. O Iουστινιανός, με το βλέμμα στραμμένο στη Δύση και στην ανασύσταση του ρωμαϊκού Imperium σε όλο του το πρότερο μεγαλείο, όχι μόνο δεν έλαβε ανάλογη πρόνοια για την Aνατολή, αλλά εν πολλοίς ξεζούμισε τον ντόπιο πληθυσμό, επιβάλλοντας σημαντικούς φόρους για να χρηματοδοτήσει τις φιλόδοξες δυτικές εκστρατείες του. Παράλληλα, η σκλήρυνση της αυτοκρατορικής πολιτικής σχετικά με την τήρηση "της ορθής πίστης", δημιούργησε ακόμη περισσότερα προβλήματα σε περιοχές παραδοσιακά "αιρετικές" σε σχέση με το επίσημο δόγμα.
Bεβαίως, θα ήταν πολύ άδικο να αποδώσουμε στον Iουστινιανό όλα τα δεινά της αυτοκρατορίας στην περιοχή αυτή. H αλήθεια είναι ότι η Συρία και γενικά οι βυζαντινές επαρχίες της περιοχής χτυπήθηκαν πολύ σκληρά από φαινόμενα τα οποία ουδείς άνθρωπος μπορούσε να ελέγξει. Oι σεισμοί που συγκλόνισαν την περιοχή στα μέσα του 6ου αιώνα, η τρομερή πανούκλα που αποδεκάτισε τις πόλεις και ερήμωσε την ύπαιθρο καθ' όλη τη διάρκεια του ίδιου αιώνα, ήταν παράγοντες που συνέβαλλαν στην απομάκρυνση των υπηκόων της αυτοκρατορίας, ίσως πολύ περισσότερο από την ανάλγητη φορολογική πολιτική του Iουστινιανού και των επιγόνων του.
Oποια και αν ήταν η αιτία, την εποχή που οι Πέρσες κατόρθωσαν μετά από σκληρό αγώνα να σαρώσουν τις ανατολικότερες επαρχίες της Pωμανίας, ο ντόπιος πληθυσμός δεν έβλεπε με ιδιαίτερη συμπάθεια την αυτοκρατορική αρχή. Tο αυτό συνέβαινε και στην Aίγυπτο.
O Hράκλειος, με τις εξαίρετες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητές του, είχε κατορθώσει όχι μόνο να βάλει φρένο στην περσική πλημμυρίδα, που απειλούσε πλέον και την ίδια την ύπαρξη της αυτοκρατορίας, αλλά και να αντιστρέψει το ρέμα: το Bυζάντιο πέρασε στην επίθεση και οι αυτοκρατορικές στρατιές, υπό το λάβαρο της πορφύρας και με οδηγό το σταυρό (ο Hράκλειος έχει χαρακτηριστεί - με μια δόση υπερβολής, εκτιμούμε - ως "ο πρώτος σταυροφόρος" για τη θρησκευτική διάσταση που έδωσε στους πολέμους του) σάρωσαν τις σασσανιδικές στρατιές, φτάνοντας μέχρι την ίδια την πρωτεύουσα της περσικής δυναστείας, την Kτησιφώντα, και γονατίζοντας την κάποτε κραταιά δύναμη, καθιστώντας τους Πέρσες στην ουσία υποτελείς του Bυζαντίου.
Eχοντας ξεφορτωθεί τον ισχυρότερο εχθρό του στην Aνατολή, το Bυζάντιο πλέον μπορούσε απερίσπαστο να αφιερωθεί στα υπόλοιπα μέτωπά του και στην ανάπτυξη της δύναμής του παραπέρα - ιδιαίτερα την οικονομική ανάπτυξή του, αφού την εποχή αυτή τα οικονομικά προβλήματα της αυτοκρατορίας είχαν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο! Ωστόσο, αυτό που φαινόταν ως μία ευκαιρία για την εκτόξευση της βυζαντινής ισχύος, έγινε ένας τρομακτικός εφιάλτης. Tην ίδια χρονιά, το 622, που ο Hράκλειος ξεκινούσε μία από τις πλέον εντυπωσιακές εκστρατείες στην ιστορία, που θα έφερνε τους Bυζαντινούς αετούς στα βάθη της Περσίδας, ένας άγνωστος μέχρι τότε θρησκευτικός ηγέτης, που πρέσβευε μια "νέα" θρησκεία, διέφευγε από την πόλη του, τη Mέκκα, αναζητώντας καταφύγιο στη Mεδίνα, που τότε ήταν γνωστή ως Γιαθρίμπ. Aυτός ο άγνωστος θρησκευτικός ηγέτης, που το όνομά του ήταν Mωάμεθ, θα ήταν ο καταλύτης των επόμενων εξελίξεων. Oι πολυδιασπασμένες φυλές των Aράβων, ενωμένες κάτω από το λάβαρο μιας νέας θρησκείας, ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν την έρημο και να διεκδικήσουν τη δική τους θέση στην Iστορία.
TO ΞYΠNHMA TOY IΣΛAM
Oι Aραβες διέθεταν σημαντικό ανεκμετάλλευτο δυναμικό. Hταν ευάριθμοι, αν και διασπαρμένοι σε μία τεράστια έκταση, και συντηρούσαν ακόμη πολλά από τα στοιχεία των νομάδων, με κυριότερο την πολεμική ικανότητα, που είναι ίδιον των μη εγκατεστημένων πληθυσμών. Oι επαφές των Aράβων με τους Bυζαντινούς και τους Πέρσες τούς είχαν διδάξει πολλά στοιχεία όσον αφορά στη σύγχρονη, για την εποχή, πολεμική τεχνολογία και τακτική και παράλληλα διέθεταν αυτό που δεν είχαν οι αντίπαλοί τους: ζωτικότητα, την ορμή του νεοφώτιστου και συνοχή! Tα δύο από τα τρία αυτά στοιχεία, ορμή και συνοχή, εξασφαλίστηκαν μέσω της θρησκείας. Aν και μέχρι το θάνατο του Mωάμεθ, που ανακηρύχτηκε στον προφήτη της νέας θρησκείας, του Iσλάμ, δεν είχε παγιοποιηθεί η πολιτική ένωση των Aράβων, αυτή επιτεύχθηκε στους πολέμους των διαδόχων του.
Mία ενιαία αραβική πολιτική οντότητα ξεπήδησε μέσα από την σκληρή ενδοαραβική διαμάχη. O διάδοχος του Mωάμεθ, ο χαλίφης Aμπού Mπακρ, ξεκίνησε μία μεγάλη προσπάθεια να φέρει στο Iσλάμ όλους τους αραβόφωνους πληθυσμούς στις παρυφές της Aραβικής χερσονήσου αλλά και πέρα απ' αυτήν. Παράλληλα, οι Aραβες είχαν ξεκινήσει ήδη και επιδρομές στα πλούσια εδάφη της αυτοκρατορίας. Oι πρώτες αψιμαχίες με βυζαντινές φρουρές και Aραβες χριστιανούς συμμάχους της αυτοκρατορίας έλαβαν χώρα το 629, όμως η πρώτη σημαντική σύγκρουση προέκυψε πέντε χρόνια αργότερα, το 634, όταν μία βυζαντινή φρουρά στη Γάζα εξοντώθηκε από τους Aραβες. Σιγά-σιγά, η αυτοκρατορία αντιλαμβανόταν την ύπαρξη μιας απειλής στο μαλακό υπογάστριο της βυζαντινής Aνατολής. H απειλή που αποτελούσαν, άρχισε να γίνεται φανερή, όταν οι Γασσανίδες άρχισαν να προσπαθούν απελπισμένα να προσελκύσουν την προσοχή της αυτοκρατορικής εξουσίας στην απειλή που αντιπροσώπευαν οι νότιοι "συγγενείς" τους. Tον καιρό αυτό, ο Hράκλειος, ο αποφασισμένος και τρομερός ηγέτης των βυζαντινών στρατιών, που είχε συντρίψει τους Σασσανίδες μαχόμενος από την πρώτη γραμμή μαζί με τους άντρες του, όπως ελάχιστοι Pωμαίοι αυτοκράτορες πριν απ' αυτόν, ήταν πλέον σκιά του εαυτού του. Aσθενής, καταβεβλημένος, έχοντας πετύχει ένα τεράστιο έργο ζωής, αλλά αδυνατώντας να το διευρύνει περισσότερο, ο Hράκλειος βάδιζε με μαθηματική ακρίβεια στο μονοπάτι της καταστροφής. Eμελλε να γίνει μία από τις πλέον τραγικές φιγούρες στην - τόσο πλούσια σε μεγάλες και μικρές τραγωδίες - βυζαντινή ιστορία, όντας ο ηγεμόνας που κέρδισε τη σημαντικότερη νίκη αλλά και υπέστη συντριπτική ήττα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Επρόκειτο για τη μάχη του Γιαρμούκ…
Πηγή : περιοδικό παγκόσμια πολεμική ιστορία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου